Το αιώνιο ερώτημα που πιστεύω δεν μπορεί και δεν θα καταφέρει ποτέ κανείς να το απαντήσει! Αυτό το τεράστιο δίλημμα, αυτή η σημαντική απόφαση που πρέπει να παρθεί στην πιο κρίσιμη ηλικία για το παιδί. Σε μια ηλικία που δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει να κάνει στη ζωή του.

Βέβαια όταν θα πρέπει να γίνει η επιλογή  ανάμεσα στο διάβασμα ή στην προπόνηση έχω την εντύπωση πως σχεδόν όλα τα παιδιά αυτό που θα επέλεγαν θα ήταν η προπόνηση και η χαρά του παιχνιδιού που τους προσφέρει η ενασχόληση τους με τα ομαδικά κυρίως αθλήματα. Αυτή η χαρά που ακόμα την θυμάμαι, ειδικά όταν τελείωνε το ιδιαίτερο που έκανα σε Αρχαία και Έκθεση. Στα Αρχαία ήμουν τόσο κακός που ακόμα και τώρα δεν νομίζω ότι μπορώ να βρω το υποκείμενο και το αντικείμενο σε μια πρόταση. Στην Έκθεση δεν είχα πρόβλημα, από φαντασία τα πήγαινα πάρα πολύ καλά, μάλλον έτσι εξηγείται πώς κατάφερα να παίξω μπάσκετ. Το φανταζόμουν συνεχώς!

Αυτή η φαντασία είναι που σε κάνει να λατρεύεις την προπόνηση πιο πολύ από το διάβασμα, γιατί όλοι από μικρά παιδιά φανταζόμαστε να πετυχαίνουμε ένα μεγάλο καλάθι ή να βάζουμε ένα γκολ που θα κερδίσουμε τον μεγάλο αγώνα και θα σηκώσουμε την κούπα με την ομάδα που υποστηρίζουμε. Σίγουρα υπάρχουν παιδιά που θέλουν να γίνουν γιατροί ή πιλότοι ή πυροσβέστες. Είναι απίστευτο το πως όταν είμαστε παιδιά, αθώες ψυχούλες ακόμα, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να ασχοληθούμε με επαγγέλματα που σκοπό έχουν να βοηθούν είτε τους συνανθρώπους μας είτε τα ζωάκια. Τι γίνεται στο τέλος και αλλάζουν τόσο πολύ δεν ξέρω. Και λέω αλλάζουν, γιατί πραγματικά νιώθω ότι δεν έχω αλλάξει καθόλου απ’όταν ήμουν μικρός, ακόμα θέλω να βοηθάω όσο πιο πολύ μπορώ! Αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο όμως που θα το αναλύσουμε κάποια άλλη στιγμή.

Τώρα αν με ρωτήσει ο γιος μου εγώ είμαι σίγουρος ότι θα του πω αυτό που μου είπε και ο δικός μου πατέρας!!

«Θα πρέπει να κάτσεις να διαβάσεις, να περάσεις σε μια σχόλη για να είσαι σίγουρος οτι έχεις κάτι δικό σου στα χέρια σου. Μπορεί όντως να πας σε μια ομάδα και να καταφέρεις να παίξεις, αλλά τα πάντα είναι μέσα στην ζωή, όπως ένας τραυματισμός! Δεν πρέπει ποτέ να εξαρτάσαι μόνο από ένα πράγμα, γιατί τότε γίνεσαι ευάλωτος και αδύναμος! Αν δεν έχεις τίποτα και κανέναν ανάγκη, θα είσαι πολύ πιο σίγουρος για τον εαυτό σου, θα παίζεις χωρίς φόβο και χωρίς  άγχος. Δεν θα εξαρτάσαι μόνο απο μια ομάδα ή έναν προπονήτη, θα είσαι ανεξάρτητος! Αν θέλεις να γίνεις μεγάλος αθλητής θα πρέπει να είσαι και μεγάλος άνθρωπος και αυτό μπορείς να τα καταφέρεις μόνο αν έχεις πλούσιο πνευματικό επίπεδο!! Θα πρέπει να είσαι έξυπνος, να παίρνεις αποφάσεις σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, οπότε θα πρέπει να βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει ώστε να εκπαιδευτεί να λειτουργεί έτσι. Όπως πρέπει να κάνεις προπόνηση για να βελτιώσεις το παιχνίδι σου και τις ικανότητες σου, έτσι και το μυαλό θέλει εξάσκηση και προπόνηση. Αυτό το πετυχαίνεις μόνο διαβάζοντας. Το σχολείο σε μαθαίνει να είσαι επιμελής, συγκεντρωμένος, να έχεις έναν στόχο, να ακούς τον δάσκαλο σου και να προσπαθήσεις να κάνεις αυτό που θέλει. Όλα αυτά είναι στοιχεία που θα σου χρειαστούν όχι μονό στο μπάσκετ αλλά σε οτιδήποτε κάνεις στη ζωή σου». Αυτά τα λίγα μου είπε ο πατέρας μου και όντας ο δικός μου ήρωας προσπάθησα να τα κάνω όσο πιο καλά μπορούσα.

Για μένα βέβαια το ιδανικό θα ήταν να είχαμε ένα καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα που θα μπορούσε να διακρίνει τις ικανότητες του κάθε παιδιού και προς τα που έχει κλήση και να το βοηθούσαν πάνω σε αυτό. Να μην γίνεται μόνο σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια όπου είσαι αναγκασμένος να πληρώνεις μεγάλα χρηματικά ποσά. Είμαι σίγουρος ότι πολλά ταλέντα σε διάφορα επαγγέλματα και όχι μόνο στον αθλητισμό, έχουν χαθεί σε δουλειές που δεν τους εκφράζουν και είναι αναγκασμένοι να το συνεχίσουν για λόγους καθαρά βιοποριστικούς. Μπορεί να είμαι ονειροπόλος αλλά θέλω να πιστεύω ότι όλα κάποια στιγμή σε αυτή την χώρα θα ξεκινήσουν να δουλεύουν σωστά.

Παναγιώτης  Βασιλόπουλος

πηγη athletes.gr